Marion

Mijn hele leven al, antwoordt ze doodleuk op de vraag hoelang ze al toneel speelt. En dat meent ze dan misschien ook nog, zo half en half. Je weet het nooit, bij Marion.
Maar vergis je niet, ze heeft ook een sterk ontwikkelde serieuze kant. Jawel.
Ze zal bijvoorbeeld geen gelegenheid voorbij laten gaan om te benadrukken dat Contact nergens zou zijn zonder technici, decorbouwers, vormgevers, penningmeesters en alle andere anderen dan zijzelf. Ere wie ere toekomt.
Einde En Begin, het gedicht van W. Szymborszka, noemt ze als haar favoriete tekst, bij Contact. Ze had het zelf kunnen aandragen, als bijdrage aan Staal. Zo mooi. En hoewel ze alleen de laatste vier regels hoefde declameren, in de voorstelling, kent ze het hele gedicht nog altijd uit het hoofd. Zo mooi.

Lief, lief, lief

[Marion omschrijft zichzelf in drie woorden]

Haar favoriete rol was de huishoudster uit de voorstelling ‘De professor, zijn huishoudster en..  het meisje van Mars?!’. Van De Reizigers. Juist omdat dat, volgens haar zeggen, een gelaagd personage was. Lief, chagrijnig, beledigd, eigenwijs, jaloers, verdrietig, vrolijk, plagerig en arrogant.
En wat ze graag nog eens zou willen spelen, is iemand die zwak is. Die door anderen gebruikt wordt en niet in staat is daar tegenin te gaan. Een tragisch personage, zonder hoop op verandering.
Serieus dus, wat u zegt. Maar als je haar vraagt waar ze zou zijn zonder Contact, dan antwoordt ze weer doodleuk: in een inrichting. Wat waarschijnlijk weer een grapje is. Je weet het nooit, bij Marion.