Jos

Ja, waarom? Waarom toneelspelen? Dat vraagt hij zich vóór elke voorstelling zelf ook af, eerlijk gezegd. Waarom in vredesnaam? Van de zenuwen, is dat. Jos. Je ziet het misschien niet zo aan hem, maar een beetje een zenuwpees is het wel. Hij zegt het zelf trouwens. En het geeft niks, want eenmaal begonnen, valt het allemaal van hem af. Is hij onderdeel van iets groters, iets anders. En na afloop.. er zijn maar weinig dingen die daar tegenop wegen. Daarom dus.
Dat het leuk en spannend was ontdekte hij pas goed toen hij min of meer per ongeluk een kindertheatertje was begonnen, in Den Haag, waar hij vandaan komt. Wat een avontuur was dat. Een tijd om nooit te vergeten. De klad kwam erin, zoals dat gaat, maar hij is altijd blijven spelen. Nu dus bij Contact.

Ja, Greet, ik laat me toch geen loer draaien?

[uit Jacoba, de favoriete zin van Jos]

Zijn favoriete rol moet die van Arie zijn, die in Crashhh! zoekend en niet begrijpend in zijn eigen coma liep rond te dwalen. Omdat het een leuke rol was, uiteraard, maar ook omdat hij medespelers leerde kennen die hem zijn regelmatig opspelend heimwee naar de mooie stad achter de duinen deden vergeten.
Een man van goede wil, is hij in het dagelijks leven. Een bezadigd huisvader, een eeuwig klusser en een beginnend opa. Een begeesterd wandelaar. Op de vloer zou hij het liefst ook eens iets grimmigs spelen. Iets van Warmerdam-achtigs. Of zo’n lul uit een Tarantino-film. Grimmig, maar met humor. Heeft dat een naam? Grumor, misschien.