Alie

Als trouw bezoeker van de voorstellingen van Contact kwam zomaar opeens het idee dat ze dat zelf ook wel zou willen. Meespelen. En kordaat als zij is, stapte Alie van de tribune naar de vloer. Zo maakte ze haar entree, twee jaar geleden. Niet dat ze een onbeschreven blad was, op toneelgebied, nee, dat nou ook weer niet. Hallo! Haar eerste rol speelde ze al als achtjarige. Een negerinnetje. ‘Waarom ben ik zwart?’ heette het stuk. Het klinkt tegelijk vreselijk ouderwets en razend actueel.
En daarna vele jaren bij de toneelvereniging in Witteveen, in Drenthe, haar geboortegrond. Met plezier denkt ze verder terug aan alle sprookjesvoorstellingen waarin ze gespeeld heeft, op de scholen waar ze werkte. Met als hoogtepunt de heks in Poerlepotje.

Mag ik schieten? Mag ik schieten?

[uit Staal, de favoriete zin van Alie]

En nu dan dus Contact. Waarom niet? Een uitdaging was het, dat wel, maar het is haar goed bevallen. De mensen van Contact stralen zelfwerkzaamheid en verbondenheid uit, vindt ze. En dat past haar wel. Samen ergens aan werken geeft een band. Zo heeft ze ook weer nieuwe mensen leren kennen. En anders zat ze maar thuis, als eenzame, gepensioneerde vrouw. Dat laatste is een grapje, zegt ze er voor de zekerheid bij. Druk genoeg, als plichtsgetrouwe, sociale actieveling. Tennissen, bridgen, wandelen, fietsen, aquajoggen, de kleinkinderen, secretaresse van de EHBO, collecteren, de tuin.. Ja zeg.. De duvel is oud!